Κακοὶ μάρτυρες ἀνθρώποισιν ὀφθαλμοὶ καὶ ὦτα βαρβάρους ψυχὰς ἐχόντων.

HPAKΛEITOΣ

Μὲ τὴν πατρίδα τους δεμένη στὰ πανιὰ καὶ τὰ κουπιὰ στὸν ἄνεμο κρεμασμένα / Οἱ ναυαγοὶ κοιμήθηκαν ἥμεροι σὰν ἀγρίμια νεκρὰ μέσα στῶν σφουγγαριῶν τὰ σεντόνια / Ἀλλὰ τὰ μάτια τῶν φυκιῶν εἶναι στραμένα στὴ θάλασσα / Μήπως τοὺς ξαναφέρει ὁ νοτιᾶς μὲ τὰ φρεσκοβαμένα λατίνια/ Κι ἕνας χαμένος ἐλέφαντας ἀξίζει πάντοτε πιὸ πολὺ ἀπὸ δυὸ στήθια κοριτσιοῦ ποὺ σαλεύουν/ Μόνο ν᾿ ἀνάψουνε στὰ βουνὰ οἱ στέγες τῶν ἐρημοκκλησιῶν μὲ τὸ μεράκι τοῦ ἀποσπερίτη/ Νὰ κυματίσουνε τὰ πουλιὰ στῆς λεμονιᾶς τὰ κατάρτια/ Μὲ τῆς καινούργιας περπατησιᾶς τὸ σταθερὸ ἄσπρο φύσημα/ Καὶ τότε θά ῾ρθουν ἀέρηδες σώματα κύκνων ποὺ μείνανε ἄσπιλοι τρυφεροὶ καὶ ἀκίνητοι/ Μὲς στοὺς ὁδοστρωτῆρες τῶν μαγαζιῶν μέσα στῶν λαχανόκηπων τοὺς κυκλῶνες/ Ὅταν τὰ μάτια τῶν γυναικῶν γίναν κάρβουνα κι ἔσπασαν οἱ καρδιὲς τῶν καστανάδων/ Ὅταν ὁ θερισμὸς ἐσταμάτησε κι ἄρχισαν οἱ ἐλπίδες τῶν γρύλων/ Γι᾿ αὐτὸ λοιπὸν κι ἐσεῖς παλληκάρια μου μὲ τὸ κρασὶ τὰ φιλιὰ καὶ τὰ φύλλα στὸ στόμα σας/ Θέλω νὰ βγεῖτε γυμνοὶ στὰ ποτάμια / Νὰ τραγουδῆστε τὴ Μπαρμπαριὰ ὅπως ὁ ξυλουργὸς κυνηγάει τοὺς σκίνους/ Ὅπως περνάει ἡ ὄχεντρα μὲς ἀπ᾿ τὰ περιβόλια τῶν κριθαριῶν / Μὲ τὰ περήφανα μάτια της ὀργισμένα/ Κι ὅπως οἱ ἀστραπὲς ἁλωνίζουν τὰ νιάτα./

Καὶ μὴ γελᾶς καὶ μὴν κλαῖς καὶ μὴ χαίρεσαι/ Μὴ σφίγγεις ἄδικα τὰ παπούτσια σου σὰ νὰ φυτεύεις πλατάνια/ Μὴ γίνεσαι ΠEΠPΩMENON/ Γιατί δὲν εἶναι ὁ σταυραητὸς ἕνα κλεισμένο συρτάρι/ Δὲν εἶναι δάκρυ κορομηλιᾶς οὔτε χαμόγελο νούφαρου/ Οὔτε φανέλα περιστεριοῦ καὶ μαντολίνο Σουλτάνου/ Οὔτε μεταξωτὴ φορεσιὰ γιὰ τὸ κεφάλι τῆς φάλαινας/. Εἶναι πριόνι θαλασσινὸ ποὺ πετσοκόβει τοὺς γλάρους/ Εἶναι προσκέφαλο μαραγκοῦ εἶναι ρολόι ζητιάνου/ Εἶναι φωτιὰ σ᾿ ἕνα γύφτικο ποὺ κοροϊδεύει τὶς παπαδιὲς καὶ νανουρίζει τὰ κρίνα / Εἶναι τῶν Τούρκων συμπεθεριὸ τῶν Αὐστραλῶν πανηγύρι/ Εἶναι λημέρι τῶν Οὔγγρων/ Ποὺ τὸ χινόπωρο οἱ φουντουκιὲς πᾶνε κρυφὰ κι ἀνταμώνουνται / Βλέπουν τοὺς φρόνιμους πελαργοὺς νὰ βάφουν μαῦρα τ᾿ αὐγά τους/ Καὶ τόνε κλαῖνε κι αὐτὲς/ Καῖνε τὰ νυχτικά τους καὶ φοροῦν τὸ μισοφόρι τῆς πάπιας / Στρώνουν ἀστέρια καταγῆς γιὰ νὰ πατήσουν οἱ βασιλιάδες/ Μὲ τ᾿ ἀσημένια τους χαϊμαλιὰ μὲ τὴν κορώνα καὶ τὴν πορφύρα/ Σκορπᾶνε δεντρολίβανο στὶς βραγιὲς/ Γιὰ νὰ περάσουν οἱ ποντικοὶ νὰ πᾶνε σ᾿ ἄλλο κελλάρι/ Νὰ μποῦνε σ᾿ ἄλλες ἐκκλησιὲς νὰ φᾶν τὶς Ἅγιες Τράπεζες/ Κι οἱ κουκουβάγιες παιδιά μου / Οἱ κουκουβάγιες οὐρλιάζουνε/ Κι οἱ πεθαμένες καλογριὲς σηκώνουνται νὰ χορέψουν/ Μὲ ντέφια τούμπανα καὶ βιολιὰ μὲ πίπιζες καὶ λαγοῦτα/ Μὲ φλάμπουρα καὶ μὲ θυμιατὰ μὲ βότανα καὶ μαγνάδια/ Μὲ τῆς ἀρκούδας τὸ βρακὶ στὴν παγωμένη κοιλάδα/ Τρῶνε τὰ μανιτάρια τῶν κουναβιῶν/ Παίζουν κορῶνα-γράμματα τὸ δαχτυλίδι τ᾿ Ἅη-Γιαννιοῦ καὶ τὰ φλουριὰ τοῦ Ἀράπη/ Περιγελᾶνε τὶς μάγισσες/ Κόβουν τὰ γένια ἑνὸς παπᾶ μὲ τοῦ Κολοκοτρώνη τὸ γιαταγάνι/ Λούζονται μὲς στὴν ἄχνη τοῦ λιβανιοῦ / Κι ὕστερα ψέλνοντας ἀργὰ μπαίνουν ξανὰ στὴ γῆ καὶ σωπαίνουν / Ὅπως σωπαίνουν τὰ κύματα ὅπως ὁ κοῦκος τὴ χαραυγὴ ὅπως ὁ λύχνος τὸ βράδυ./

Ἔτσι σ᾿ ἕνα πιθάρι βαθὺ τὸ σταφύλι ξεραίνεται καὶ στὸ καμπαναριὸ μιᾶς συκιᾶς/ κιτρινίζει τὸ μῆλο/ Ἔτσι μὲ μιὰ γραβάτα φανταχτερὴ/ Στὴν τέντα τῆς κληματαριᾶς τὸ καλοκαίρι ἀνασαίνει/ Ἔτσι κοιμᾶται ὁλόγυμνη μέσα στὶς ἄσπρες κερασιὲς μία τρυφερή μου ἀγάπη/ Ἕνα κορίτσι ἀμάραντο σὰ μυγδαλιᾶς κλωνάρι / Μὲ τὸ κεφάλι στὸν ἀγκώνα της γερτὸ καὶ τὴν παλάμη πάνω στὸ φλουρί της/ Πάνω στὴν πρωινή του θαλπωρὴ ὅταν σιγὰ σιγὰ σὰν τὸν κλέφτη/ Ἀπὸ τὸ παραθύρι τῆς ἄνοιξης μπαίνει ὁ αὐγερινὸς νὰ τὴν ξυπνήσει!/

Λένε πὼς τρέμουν τὰ βουνὰ καὶ πὼς θυμώνουν τὰ ἔλατα/ Ὅταν ἡ νύχτα ροκανάει τὶς πρόκες τῶν κεραμιδιῶν νὰ μποῦν οἱ καλικάντζαροι μέσα/ Ὅταν ρουφάει ἡ κόλαση τὸν ἀφρισμένο μόχθο τῶν χειμάῤῥων/ Ἢ ὅταν ἡ χωρίστρα τῆς πιπεριᾶς γίνεται τοῦ βοριᾶ κλωτσοσκούφι./

Μόνο τὰ βόδια τῶν Ἀχαιῶν μὲς στὰ παχιὰ λιβάδια τῆς Θεσσαλίας/ Βόσκουν ἀκμαῖα καὶ δυνατὰ μὲ τὸν αἰώνιο ἥλιο ποὺ τὰ κοιτάζει/ Τρῶνε χορτάρι πράσινο φύλλα τῆς λεύκας σέλινα πίνουνε καθαρὸ νερὸ μὲς στ᾿ αὐλάκια/ Μυρίζουν τὸν ἱδρώτα τῆς γῆς κι ὕστερα πέφτουνε βαριὰ κάτω ἀπ᾿ τὸν ἴσκιο τῆς ἰτιᾶς νὰ κοιμηθοῦνε/.

Πετᾶτε τοὺς νεκροὺς εἶπ᾿ ὁ Ἡράκλειτος κι εἶδε τὸν οὐρανὸ νὰ χλωμιάζει/ Κι εἶδε στὴ λάσπη δυὸ μικρὰ κυκλάμινα νὰ φιλιοῦνται/ Κι ἔπεσε νὰ φιλήσει κι αὐτὸς τὸ πεθαμένο σῶμα του μὲς στὸ φιλόξενο χῶμα / Ὅπως ὁ λύκος κατεβαίνει ἀπ᾿ τοὺς δρυμοὺς νὰ δεῖ τὸ ψόφιο σκυλὶ καὶ νὰ κλάψει./ Τί νὰ μοῦ κάμει ἡ σταλαγματιὰ ποὺ λάμπει στὸ μέτωπό σου; / /Τὸ ξέρω πάνω στὰ χείλια σου ἔγραψε ὁ κεραυνὸς τ᾿ ὄνομά του / Τὸ ξέρω μέσα στὰ μάτια σου ἔχτισε ἕνας ἀητὸς τὴ φωλιά του/ Μὰ ἐδῶ στὴν ὄχτη τὴν ὑγρὴ μόνο ἕνας δρόμος ὑπάρχει / /Μόνο ἕνας δρόμος ἀπατηλὸς καὶ πρέπει νὰ τὸν περάσεις/ Πρέπει στὸ αἷμα νὰ βουτηχτεῖς πρὶν ὁ καιρὸς σὲ προφτάσει/ Καὶ νὰ διαβεῖς ἀντίπερα νὰ ξαναβρεῖς τοὺς συντρόφους σου/ Ἄνθη πουλιὰ ἐλάφια/ Νὰ βρεῖς μίαν ἄλλη θάλασσα μίαν ἄλλη ἁπαλοσύνη/ Νὰ πιάσεις ἀπὸ τὰ λουριὰ τοῦ Ἀχιλλέα τ᾿ ἄλογα/ Ἀντὶ νὰ κάθεσαι βουβὴ τὸν ποταμὸ νὰ μαλώνεις/ Τὸν ποταμὸ νὰ λιθοβολεῖς ὅπως ἡ μάνα τοῦ Κίτσου/. Γιατί κι ἐσὺ θά ῾χεις χαθεῖ κι ἡ ὀμορφιά σου θά ῾χει γεράσει/. Μέσα στοὺς κλώνους μιᾶς λυγαριᾶς βλέπω τὸ παιδικό σου πουκάμισο νὰ στεγνώνει / Πάρ᾿ το σημαία τῆς ζωῆς νὰ σαβανώσεις τὸ θάνατο/ Κι ἂς μὴ λυγίσει ἡ καρδιά σου/ Κι ἂς μὴν κυλήσει τὸ δάκρυ σου πάνω στὴν ἀδυσώπητη τούτη γῆ / Ὅπως ἐκύλησε μιὰ φορὰ στὴν παγωμένη ἐρημιὰ τὸ δάκρυ τοῦ πιγκουίνου/ Δὲν ὠφελεῖ τὸ παράπονο/ Ἴδια παντοῦ θά ῾ναι ἡ ζωὴ μὲ τὸ σουραύλι τῶν φιδιῶν στὴ χώρα τῶν φαντασμάτων/ Μὲ τὸ τραγούδι τῶν ληστῶν στὰ δάση τῶν ἀρωμάτων/ Μὲ τὸ μαχαίρι ἑνὸς καημοῦ στὰ μάγουλα τῆς ἐλπίδας/ Μὲ τὸ μαράζι μιᾶς ἄνοιξης στὰ φυλλοκάρδια τοῦ γκιώνη/ Φτάνει ἕνα ἀλέτρι νὰ βρεθεῖ κι ἕνα δρεπάνι κοφτερὸ σ᾿ ἕνα χαρούμενο χέρι/ Φτάνει ν᾿ ἀνθίσει μόνο/ Λίγο στάρι γιὰ τὶς γιορτὲς λίγο κρασὶ γιὰ τὴ θύμηση λίγο νερὸ γιὰ τὴ σκόνη../.

Στοῦ πικραμένου τὴν αὐλὴ ἥλιος δὲν ἀνατέλλει / Μόνο σκουλήκια βγαίνουνε νὰ κοροϊδέψουν τ᾿ ἄστρα/ Μόνο φυτρώνουν ἄλογα στὶς μυρμηγκοφωλιὲς/ Καὶ νυχτερίδες τρῶν πουλιὰ καὶ κατουρᾶνε σπέρμα/.

Στοῦ πικραμένου τὴν αὐλὴ δὲ βασιλεύει ἡ νύχτα / Μόνο ξερνᾶν οἱ φυλλωσιὲς ἕνα ποτάμι δάκρυ/ Ὅταν περνάει ὁ διάβολος νὰ καβαλήσει τὰ σκυλιὰ / Καὶ τὰ κοράκια κολυμπᾶν σ᾿ ἕνα πηγάδι μ᾿ αἷμα./

Στοῦ πικραμένου τὴν αὐλὴ τὸ μάτι ἔχει στερέψει/ Ἔχει παγώσει τὸ μυαλὸ κι ἔχει ἡ καρδιὰ πετρώσει/ Κρέμονται σάρκες βατραχιῶν στὰ δόντια τῆς ἀράχνης/ Σκούζουν ἀκρίδες νηστικὲς σὲ βρυκολάκων πόδια./

Στοῦ πικραμένου τὴν αὐλὴ βγαίνει χορτάρι μαῦρο/ Μόνο ἕνα βράδυ τοῦ Μαγιοῦ πέρασε ἕνας ἀγέρας/ Ἕνα περπάτημα ἐλαφρὺ σὰ σκίρτημα τοῦ κάμπου/ Ἕνα φιλὶ τῆς θάλασσας τῆς ἀφροστολισμένης/.

Κι ἂν θὰ διψάσεις γιὰ νερὸ θὰ στίψουμε ἕνα σύννεφο/ Κι ἂν θὰ πεινάσεις γιὰ ψωμὶ θὰ σφάξουμε ἕνα ἀηδόνι/ Μόνο καρτέρει μία στιγμὴ ν᾿ ἀνοίξει ὁ πικραπήγανος/ N᾿ ἀστράψει ὁ μαῦρος οὐρανὸς νὰ λουλουδίσει ὁ φλόμος/.

Μὰ εἶταν ἀγέρας κι ἔφυγε κορυδαλλὸς κι ἐχάθη / Εἶταν τοῦ Μάη τὸ πρόσωπο τοῦ φεγγαριοῦ ἡ ἀσπράδα / Ἕνα περπάτημα ἐλαφρὺ σὰ σκίρτημα τοῦ κάμπου/ Ἕνα φιλὶ τῆς θάλασσας τῆς ἀφροστολισμένης./

Ξύπνησε γάργαρο νερὸ ἀπὸ τὴ ρίζα τοῦ πεύκου νὰ βρεῖς τὰ μάτια τῶν σπουργιτιῶν καὶ νὰ τὰ ζωντανέψεις ποτίζοντας τὸ χῶμα μὲ μυρωδιὰ βασιλικοῦ καὶ μὲ σφυρίγματα σαύρας. Τὸ ξέρω εἶσαι μία φλέβα γυμνὴ κάτω ἀπὸ τὸ φοβερὸ βλέμμα τοῦ ἀνέμου εἶσαι μία σπίθα βουβὴ μέσα στὸ λαμπερὸ πλῆθος τῶν ἄστρων. Δὲ σὲ προσέχει κανεὶς κανεὶς δὲ σταματᾶ ν᾿ ἀκούσει τὴν ἀνάσα σου μὰ σὺ μὲ τὸ βαρύ σου περπάτημα μὲς στὴν ἀγέρωχη φύση θὰ φτάσεις μία μέρα στὰ φύλλα τῆς βερυκοκιᾶς θ᾿ ἀνέβεις στὰ λυγερὰ κορμιὰ τῶν μικρῶν σπάρτων καὶ θὰ κυλήσεις ἀπὸ τὰ μάτια μιᾶς ἀγαπητικιᾶς σὰν ἐφηβικὸ φεγγάρι. Ὑπάρχει μία πέτρα ἀθάνατη ποὺ κάποτε περαστικὸς ἕνας ἀνθρώπινος ἄγγελος ἔγραψε τ᾿ ὄνομά του ἐπάνω της κι ἕνα τραγούδι ποὺ δὲν τὸ ξέρει ἀκόμα κανεὶς οὔτε τὰ πιὸ τρελὰ παιδιὰ οὔτε τὰ πιὸ σοφὰ τ᾿ ἀηδόνια. Εἶναι κλεισμένη τώρα σὲ μιὰ σπηλιὰ τοῦ βουνοῦ Ντέβι μέσα στὶς λαγκαδιὲς καὶ στὰ φαράγγια τῆς πατρικῆς μου γῆς μὰ ὅταν ἀνοίξει κάποτε καὶ τιναχτεῖ ἐνάντια στὴ φθορὰ καὶ στὸ χρόνο αὐτὸ τὸ ἀγγελικὸ τραγούδι θὰ πάψει ξαφνικὰ ἡ βροχὴ καὶ θὰ στεγνώσουν οἱ λάσπες τὰ χιόνια θὰ λιώσουν στὰ βουνὰ θὰ κελαηδήσει ὁ ἄνεμος τὰ χελιδόνια θ᾿ ἀναστηθοῦν οἱ λυγαριὲς θὰ ριγήσουν κι οἱ ἄνθρωποι μὲ τὰ κρύα μάτια καὶ τὰ χλωμὰ πρόσωπα ὅταν ἀκούσουν τὶς καμπάνες νὰ χτυπᾶν μέσα στὰ ραγισμένα καμπαναριὰ μοναχές τους θὰ βροῦν καπέλα γιορτινὰ νὰ φορέσουν καὶ φιόγκους φανταχτεροὺς νὰ δέσουν στὰ παπούτσια τους. Γιατὶ τότε κανεὶς δὲ θ᾿ ἀστιεύεται πιὰ τὸ αἷμα τῶν ρυακιῶν θὰ ξεχειλίσει τὰ ζῷα θὰ κόψουν τὰ χαλινάρια τους στὰ παχνιὰ τὸ χόρτο θὰ πρασινίσει στοὺς στάβλους στὰ κεραμίδια θὰ πεταχτοῦν ὁλόχλωρες παπαροῦνες καὶ μάηδες καὶ σ᾿ ὅλα τὰ σταυροδρόμια θ᾿ ἀνάψουν κόκκινες φωτιὲς τὰ μεσάνυχτα. Τότε θὰ ῾ρθοῦν σιγὰ-σιγὰ τὰ φοβισμένα κορίτσια γιὰ νὰ πετάξουν τὸ τελευταῖο τους ροῦχο στὴ φωτιὰ κι ὁλόγυμνα θὰ χορέψουν τριγύρω της ὅπως τὴν ἐποχὴ ἀκριβῶς ποὺ εἴμασταν κι ἐμεῖς νέοι κι ἄνοιγε ἕνα παράθυρο τὴν αὐγὴ γιὰ νὰ φυτρώσει στὸ στῆθος τους ἕνα φλογάτο γαρύφαλο. Παιδιὰ ἴσως ἡ μνήμη τῶν προγόνων νὰ εἶναι βαθύτερη παρηγοριὰ καὶ πιὸ πολύτιμη συντροφιὰ ἀπὸ μία χούφτα ροδόσταμο καὶ τὸ μεθύσι τῆς ὀμορφιᾶς τίποτε διαφορετικὸ ἀπὸ τὴν κοιμισμένη τριανταφυλλιά του Εὐρώτα. Καληνύχτα λοιπὸν βλέπω σωροὺς πεφτάστερα νὰ σᾶς λικνίζουν τὰ ὄνειρα μὰ ἐγὼ κρατῶ στὰ δάχτυλά μου τὴ μουσικὴ γιὰ μία καλύτερη μέρα. Οἱ ταξιδιῶτες τῶν Ἰνδιῶν ξέρουνε περισσότερα νὰ σᾶς ποῦν ἀπ᾿ τοὺς Βυζαντινοὺς χρονογράφους.

O ἄνθρωπος κατὰ τὸν ροῦν τῆς μυστηριώδους ζωῆς του /Κατέλιπεν εἰς τοὺς ἀπογόνους του δείγματα πολλαπλᾶ καὶ ἀντάξια τῆς ἀθανάτου/ καταγωγῆς του/ Ὅπως ἐπίσης κατέλιπεν ἴχνη τῶν ἐρειπίων τοῦ λυκαυγοῦς χιονοστιβάδας οὐρανίων/ ἑρπετῶν χαρταετοὺς ἀδάμαντας καὶ βλέμματα ὑακίνθων/ Ἐν μέσῳ ἀναστεναγμῶν δακρύων πείνης οἰμωγῶν καὶ τέφρας ὑπογείων φρεάτων./

Πόσο πολὺ σὲ ἀγάπησα ἐγὼ μονάχα τὸ ξέρω/ Ἐγὼ ποὺ κάποτε σ᾿ ἄγγιξα μὲ τὰ μάτια τῆς πούλιας/ Καὶ μὲ τὴ χαίτη τοῦ φεγγαριοῦ σ᾿ ἀγκάλιασα καὶ χορέψαμε μὲς στοὺς/ καλοκαιριάτικους κάμπους/ Πάνω στὴ θερισμένη καλαμιὰ καὶ φάγαμε μαζὶ τὸ κομένο τριφύλλι/ Μαύρη μεγάλη θάλασσα μὲ τόσα βότσαλα τριγύρω στὸ λαιμὸ τόσα χρωματιστὰ /πετράδια στὰ μαλλιά σου. Ἕνα καράβι μπαίνει στὸ γιαλὸ ἕνα μαγγανοπήγαδο σκουριασμένο βογγάει/ Μιὰ τούφα γαλανὸς καπνὸς μὲς στὸ τριανταφυλλὶ τοῦ ὁρίζοντα / Ἴδιος μὲ τὴ φτερούγα τοῦ γερανοῦ ποὺ σπαράζει/ Στρατιὲς χελιδονιῶν περιμένουνε νὰ ποῦν στοὺς ἀντρειωμένους τὸ καλωσόρισες / Μπράτσα σηκώνουνται γυμνὰ μὲ χαραγμένες ἄγκυρες στὴ μασχάλη/ Μπερδεύουνται κραυγὲς παιδιῶν μὲ τὸ κελάδημα τοῦ πουνέντε/ Μέλισσες μπαινοβγαίνουνε μὲς στὰ ρουθούνια τῶν ἀγελάδων/ Μαντήλια καλαματιανὰ κυματίζουνε / Καὶ μία καμπάνα μακρινὴ βάφει τὸν οὐρανὸ μὲ λουλάκι/ Σὰν τὴ φωνὴ κάποιου σήμαντρου ποὺ ταξιδεύει μέσα στ᾿ ἀστέρια/ Τόσους αἰῶνες φευγάτο/ Ἀπὸ τῶν Γότθων τὴν ψυχὴ κι ἀπὸ τοὺς τρούλλους τῆς Βαλτιμόρης / Κι ἀπ᾿ τὴ χαμένη Ἁγια-Σοφιὰ τὸ μέγα μοναστήρι/. Μὰ πάνω στ᾿ ἀψηλὰ βουνὰ ποιοὶ νά ῾ναι αὐτοὶ ποὺ κοιτᾶνε/ Μὲ τὴν ἀκύμαντη ματιὰ καὶ τὸ γαλήνιο πρόσωπο; / /Ποιᾶς πυρκαγιᾶς νά ῾ναι ἀντίλαλος αὐτὸς ὁ κουρνιαχτὸς στὸν ἀγέρα;/ Μήνα ὁ Καλύβας πολεμάει μήνα ὁ Λεβεντογιάννης;/ Μήπως ἀμάχη ἐπιάσανεν οἱ Γερμανοὶ μὲ τοὺς Μανιάτες;/ Οὐδ᾿ ὁ Καλύβας πολεμάει κι οὐδ᾿ ὁ Λεβεντογιάννης / Οὔτε κι ἀμάχη ἐπιάσανεν οἱ Γερμανοὶ μὲ τοὺς Μανιάτες./ Πύργοι φυλᾶνε σιωπηλοὶ μία στοιχειωμένη πριγκίπισσα/ Κορφὲς κυπαρισσιῶν συντροφεύουνε μία πεθαμένη ἀνεμώνη/ Τσοπαναρέοι ἀτάραχοι μ᾿ ἕνα καλάμι φλαμουριᾶς λένε τὸ πρωινό τους τραγούδι/ Ἕνας ἀνόητος κυνηγὸς ρίχνει μία ντουφεκιὰ στὰ τρυγόνια/ Κι ἕνας παλιὸς ἀνεμόμυλος λησμονημένος ἀπ᾿ ὅλους/ Μὲ μία βελόνα δελφινιοῦ ράβει τὰ σάπια του πανιὰ μοναχός του/ Καὶ κατεβαίνει ἀπ᾿ τὶς πλαγιὲς μὲ τὸν καράγιαλη πρίμα/ Ὅπως κατέβαινε ὁ Ἄδωνις στὰ μονοπάτια τοῦ Χελμοῦ νὰ πεῖ μία καλησπέρα τῆς/ Γκόλφως./

Χρόνια καὶ χρόνια πάλεψα μὲ τὸ μελάνι καὶ τὸ σφυρὶ βασανισμένη καρδιά μου/ Μὲ τὸ χρυσάφι καὶ τὴ φωτιὰ γιὰ νὰ σοῦ κάμω ἕνα κέντημα/ Ἕνα ζουμπούλι πορτοκαλιᾶς/ Μίαν ἀνθισμένη κυδωνιὰ νὰ σὲ παρηγορήσω/ Ἐγὼ ποὺ κάποτε σ᾿ ἄγγιξα μὲ τὰ μάτια τῆς πούλιας/ Καὶ μὲ τὴ χαίτη τοῦ φεγγαριοῦ σ᾿ ἀγκάλιασα καὶ χορέψαμε μὲς στοὺς καλοκαιριάτικους κάμπους/ Πάνω στὴ θερισμένη καλαμιὰ καὶ φάγαμε μαζὶ τὸ κομένο τριφύλλι/ Μαύρη μεγάλη μοναξιὰ μὲ τόσα βότσαλα τριγύρω στὸ λαιμὸ τόσα χρωματιστὰ πετράδια στὰ μαλλιά /

Νίκος Γκάτσος //Αμοργός

περισσότερα για τον ποιητή εδώ

καταχώρηση: εφη καλογεροπούλου

φιλοσοφικά στιγμιότυπα

ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΥ ΣΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ.
 
Ο Ηρακλειτος υπήρξε ο πρώτος διαλεκτικός υπο την έννοια οτι υποστηρίξε την άποψη οτι η ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ Η ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ και μάλιστα οχι απλώς αντιφατικότητα αλλα "ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΑΝΤΩΝ ΠΑΤΗΡ ΕΣΤΙ"(αποσπ.53).
Το Ειναι κατα τον Ηράκλειτο δεν θα υφίστατο αν δεν περιελάμβανε ΑΝΤΙΘΕΤΑ στοιχεια την ιδια στιγμη και υπο την ίδια σχέση.
(Ειρησθω εν παροδω οτι το προβλημα αυτο της ΣΥΝΟΛΙΣΤΙΚΗΣ-ΤΑΥΤΙΣΤΙΚΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ,δηλ το ερωτημα ΥΠΟ ΠΟΙΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ μπορει να ισχυει κατι ως αληθές ή ψευδές,αποτέλεσε κεντρικό πρόβλημα της Αρχαιοελληνικής Φιλοσοφίας).
 
Κατα τον Αριστοτέλη ομως που δεν ειναι..διαλεκτικός αλλα ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΤΗΣ ,δεν ειναι δυνατόν ενα πράγμα να μην ταυτίζεται με τον εαυτο του σε δεδομένη στιγμή και υπο δεδομένη σχέση (Αρχη Ταυτοτητας)  .
Ωστόσο για τον ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΟ Ηρακλειτο η Αντιφατικοτητα περιέχεται στο Ειναι την ιδια στιγμή και υπο την ιδια σχέση.
Αυτη ειναι η κρισιμη διαφορα μεταξυ Διαλεκτικής και Ορθολογισμού τουλαχιστον στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΚΟΥΤΟΥΛΑΣ
φιλόλογος-ιστορικός,συγγραφέας 

καταχώρηση: εφη καλογεροπούλου

 Μιά ασήμαντη ιστορία

Σάν ήτανε μικρή,της τρύπησαν τ ΄αυτιά ,για να φοράει,

λέει σκουλαρίκια.

Μεγάλωσε ,παντρεύτηκε,ανάθρεψε παιδιά,σκουλαρίκια δε φόρεσε.

Ενα δείλι είπε ο μεγάλος γιός της: " Εγώ ,μάνα ,θα φύγω,

και θα σού φέρω μιά μέρα -να δείς- σκουλαρίκια

χοντρά,μαλαματένια και μακριά,ν΄ακουμπάνε στούς ώμους σου".

Εκείνη χαμογέλασε απόμακρα. "Φτάνει να μου γυρίσεις,γιέ μου",τού είπε.

Πέρασαν χρόνια,ο γιός παντρεύτηκε,μεγάλωσε παιδιά,σκουλαρίκια

δέν έφερε.

 

Η μάνα παραγέρασε,καμπούριασε,οι ώμοι της ακούμπησαν

στ΄αυτιά της.

Είπε να του στείλει μέτρα να μήν είναι πιά τόσο μακριά τα σκουλαρίκια.

Ωσπου μιά μέρα σκίστηκαν άξαφνα ώς κάτου οι τρύπες στ΄αυτιά της.

Τότε κατάλαβε πώς ο γιός της είχε πεθάνει.

Γιάννης Ρίτσος

Μαρτυρίες Α

περισσότερα για τον ποιητή και το έργο του απο τον δικτυακό τόπο 
ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΡΙ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ-Γ.ΡΙΤΣΟΣ

ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΡΙΟ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ-ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

"Γράφεις
το μελάνι λιγόστεψε
η θάλασσα πληθαίνει"

Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ 
Δεκαέξι Χαικου 


καταχώρηση: εφη καλογεροπούλου

Ο Επίσημος Δικτυακός Τόπος για τον ποιητή  Κ.Καβάφη 
ΕΔΩ

Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί αόρατος θίασος να περνά με μουσικές εξαίσιες, με φωνές— την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει. Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου· μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι, πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο, κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα, ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους, τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου, κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις. Κωνσταντίνος Καβάφης

Οι Ποιητές γράφει ο Ελιοτ «αισθάνονται την σκέψη τους τόσο άμεσα, όσο το άρωμα ενός τριαντάφυλλου» γιατί η διάνοιά τους βρίσκεται « άμεσα στην άκρη των αισθητηρίων οργάνων τους.Η εμπειρία των αισθήσεων γινόταν λέξη και η λέξη εμπειρία των αισθήσεων»Στον Καβάφη όμως δεν συμβαίνει κατι τέτοιο.Θα πρέπει λοιπόν κάπου αλλού να βρίσκεται η πηγή της συγκίνησης ,στην ποίηση του Καβάφη.Και δεν νομίζω ότι θα ήταν λάθος αν την αναζητούσαμε στην καβαφική χρήση της ειρωνίας.Είναι η ειρωνία χάρη στην οποία η γλώσσα του Καβάφη μεταδίδει συγκίνηση……..

Αν σκεφτεί κανείς ότι το βασικό χαρακτηριστικό κάθε ειρωνίας είναι μια αντίθεση ανάμεσα σε ένα φαινόμενο και σε μια πραγματικότητα ,και πως το μεγαλύτερο μέρος του έργου του Καβάφη οικοδομείται πάνω σε τέτοιες αντιθέσεις,τότε το πρόβλημα της ποιησής του δεν είναι δύσκολο να λυθεί.Η ειρωνία τραβάει την συγκίνηση δια του κενού,γιατί λειτουργεί δια της φαινομενικής απουσίας,δηλαδή με την δραστικότητα σκέψεων και συναισθημάτων που υπονοούνται ή αποσιωπούνται……

Με τον όρο «ειρωνία» και «ειρωνική γλώσσα» εννοώ το είδος της έκφρασης που δημιουργεί το χώνεμα της λεκτικής ειρωνίας του Καβάφη με την δραματική του ειρωνία…..

Το χώνεμα αυτών των δύο στοιχείων είναι τόσο περίπλοκο και τόσο αδιάλυτο ,και τα υποβαλλόμενα νοήματα τόσο πολλαπλά, ώστε η καβαφική γλώσσα να λειτουργεί σαν ένα είδος απορροφητικού κώνου,αποσπώντας τη συγκίνηση του αναγνώστη με μια δύναμη ανάλογη με την δύναμη της συγκίνησης που δημιουργεί η αισθησιακή γλώσσα……ΟΙ λέξεις της ειρωνικής γλώσσας λειτουργούν κυρίως με το διανοητικό δυναμικό τους και ακριβέστερα με την δύναμη της υπονοητικής τους ενέργειας.Αλλά το γεγονός ότι κατορθώνουν να δώσουν την ποιητική κάθαρση,μιαν εμπειρία δηλαδή όχι μόνο διανοητική αλλα και συναισθηματική ,δεν θα πρέπει να θεωρηθεί παράδοξο.Η ειρωνική γλώσσα προσφέρει την κάθαρση γιατί δεν εκφράζει παρά συγκίνηση συμπυκνωμένη σε μια διανοητική έκφραση, διατυπωμένη όμως με τέτοιο τρόπο,που στην επαφή της με τον αναγνώστη να αποσυμπυκνώνεται ακαριαία και να παρασύρει την συγκίνησή του με την ενέργεια μιας περιδίνησης.Απο την άποψη αυτή ο Καβάφης δεν είναι ούτε λυρικός ούτε δραματικός.Είναι ειρωνικός ποιητής………

ΝΑΣΟΣ ΒΑΓΕΝΑΣ

Η ΕΙΡΩΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΒΑΦΗ

καταχώρηση: εφη καλογεροπούλου

ενημερωτική εγκύκλιος για τον εορτασμό των Τριών Ιεραρχών

Εγκύκλιο για για τον εορτασμό  προς τιμήν των Τριών Ιεραρχών  στα σχολεία εξέδωσε το υπουργείο Παιδείας η οποία προβλέπει τα εξής :
Α. Σας γνωρίζουμε ότι, επειδή κατά το τρέχον σχολικό έτος, η εορτή των Τριών Ιεραρχών συμπίπτει με ημέρα που δε λειτουργούν τα σχολεία (Σάββατο 30-01-16),ο εορτασμός των Τριών Ιεραρχών θα γίνει στα Δημοτικά Σχολεία, τις δύο πρώτες ώρες της παραμονής της εορτής (Παρασκευή 29-01-16), σύμφωνα με το άρθρο 4. παρ. 1ε , εδάφιο ε, του Π.Δ. 201/98.
Β. Μετά το πέρας των εκδηλώσεων, όπου αυτές προβλέπονται,  σε όλες τις σχολικές μονάδες ΠΕ της χώρας, θα συνεχιστεί το ωρολόγιο πρόγραμμα μαθημάτων, συμπεριλαμβανομένου και του ολοήμερου προγράμματος.

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΤΕ ΤΗΝ ΕΓΚΎΚΛΙΟ

 

"Επί Ασπαλάθων..." Γ. Σεφέρης

Είναι το τελευταίο ποίημα του Σεφέρη και δημοσιεύτηκε στο Βήμα (23.9.71) τρεις μέρες μετά το θάνατό του στην περίοδο της δικτατορίας. Το ποίημα βασίζεται σε μια περικοπή του Πλάτωνα (Πολιτεία 614 κ.ε.) που αναφέρεται στη μεταθανάτια τιμωρία των αδίκων και ιδιαίτερα του Αρδιαίου. Ο Αρδιαίος, τύραννος σε μια πόλη, είχε σκοτώσει τον πατέρα του και τον μεγαλύτερο του αδερφό του. Γι' αυτό και η τιμωρία του, καθώς και των άλλων τυράννων, στον άλλο κόσμο στάθηκε φοβερή. Όταν εξέτισαν την καθιερωμένη ποινή που επιβαλλόταν στους αδίκους και ετοιμαζόταν να βγουν στο φως, το στόμιο δεν τους δεχόταν αλλά έβγαζε ένα μουγκρητό. "Την ίδια ώρα άντρες άγριοι και όλο φωτιά που βρισκόταν εκεί και ήξεραν τι σημαίνει αυτό το μουγκρητό, τον Αρδιαίο και μερικούς άλλους αφού τους έδεσαν τα χέρια και τα πόδια και το κεφάλι, αφού τους έριξαν κάτω και τους έγδαραν, άρχισαν να τους σέρνουν έξω από το δρόμο και να τους ξεσκίζουν επάνω στ' ασπαλάθια και σε όλους όσοι περνούσαν από εκεί εξηγούσαν τις αιτίες που τα παθαίνουν αυτά και έλεγαν πως τους πηγαίνουν να τους ρίξουν στα Τάρταρα". (Πλ. Πολιτεία 616).

---

Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού." πάλι με την άνοιξη.
Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα και οι ασπάλαθοι
δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμερα οι αρχαίες κολόνες,χορδές μιας άρπας που αντηχούν
ακόμη...
Γαλήνη
-Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;
Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ,χαμένη στου μυαλού
τ'αυλάκια.
τ΄όνομα του κίτρινου θάμνου
δεν άλλαξε από κείνους τους καιρούς.
Το βράδυ βρήκα την περικοπή:
"τον έδεσαν χειροπόδαρα" μας λέει
"τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο κουρέλι".
Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
Ο Παμφύλιος ο Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος

31 του Μάρτη 1971

περισσότερα για τον ποιητή  ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΡΙΟ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ-ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

καταχώρηση: εφη καλογεροπούλου

Η Επιταχυνόμενη Διαστολή του Σύμπαντος και η Σκοτεινή Ενέργεια

Από τις αρχές του Σεπτεμβρίου 2013 μία καταπληκτικής ανάλυσης φωτογραφική μηχανή 570 megapixels αξίας 50 εκατομμυρίων δολαρίων, που έχει τοποθετηθεί στο τηλεσκόπιο τεσσάρων μέτρων Blanco στο Cerro Tololo της Χιλής, ξεκίνησε να καταγράφει τον νυχτερινό ουρανό του Νότιου ημισφαίριου, κάτι που θα συνεχιστεί για τα επόμενα πέντε χρόνια. Κάθε φωτογραφία καταγράφει 100.000 γαλαξίες, ενώ στο τέλος του προγράμματος θα έχουν καταγραφεί συνολικά 300 εκατομμύρια γαλαξίες και 4.000 σουπερνόβα εκρήξεις.

Στο τέλος αυτής της προσπάθειας 200 ερευνητών, από 23 ερευνητικά κέντρα έξη χωρών, θα έχει δημιουργηθεί μία εντυπωσιακή κοσμική ταινία που θα μας ξεναγεί στα 13,82 δισεκατομμύρια χρόνια της εξελικτικής πορείας του Σύμπαντος. Στην ταινία αυτή θα βρίσκεται η απάντηση σε ένα από τα πιο πολύπλοκα και ενδιαφέροντα κοσμολογικά προβλήματα που εντοπίστηκε μόλις πριν από 17 περίπου χρόνια. Πρόκειται για το περίφημο πρόβλημα της επονομαζόμενης «σκοτεινής ενέργειας» που αποτελεί το 68,3% των συστατικών του Σύμπαντος και η οποία τα τελευταία 6,5 δισεκατομμύρια χρόνια υποχρεώνει το Σύμπαν να διαστέλλεται επιταχυνόμενο. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.

Οι περισσότεροι επιστήμονες, μέχρι τα τέλη σχεδόν του περασμένου αιώνα, θεωρούσαν ότι η διαστολή του Σύμπαντος επιβραδύνεται, κάτι που θεωρούνταν απολύτως φυσιολογικό, αφού σ’ αυτές τις κολοσσιαίες κοσμικές κλίμακες η βαρύτητα είναι εκείνη η φυσική αλληλεπίδραση που υπερισχύει. Και καθώς η βαρύτητα είναι πάντα ελκτική, από τη στιγμή της δημιουργίας του και μετά, από τη στιγμή δηλαδή που η Μεγάλη Έκρηξη γέννησε τον ίδιο το χώρο και το χρόνο, η διαστολή του επιβραδύνεται. Γι’ αυτό, όταν ξεκίνησε στα 1987 το διεθνές ερευνητικό πρόγραμμα Supernova Cosmology Project, ο βασικός του στόχος ήταν να υπολογίσει, μέσα από την ανίχνευση συγκεκριμένων σουπερνόβα εκρήξεων, αυτόν ακριβώς το ρυθμό επιβράδυνσης της διαστολής του.

Λίγα χρόνια αργότερα, και συγκεκριμένα το 1995, μία δεύτερη ερευνητική ομάδα, η High Z Supernova Team, μπήκε στο παιχνίδι. Τα αποτελέσματα των δύο ερευνητικών ομάδων που ανακοινώθηκαν επίσημα τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο του 1998 άφησαν τη διεθνή επιστημονική κοινότητα «με το στόμα ανοιχτό»! Γιατί η ανάλυση των δεδομένων, αντί απλά να οδηγήσει στον υπολογισμό του ρυθμού επιβράδυνσης της διαστολής του Σύμπαντος με περισσότερη ακρίβεια, όπως όλοι περίμεναν, οδήγησε τους ερευνητές στο ακριβώς αντίθετο, στο συμπέρασμα δηλαδή ότι η διαστολή του Σύμπαντος επιταχύνεται!! η συνέχεια του άρθρου εδώ

Πηγή   Αλέξης Α. Δεληβοριάς  Αστρονόμος Ευγενιδείου Πλανηταρίου

Μετά το DNA, η κληρονομικότητα RNA

H λειτουργία αυτών των μορίων αποδεικνύεται μακράν πιο σύνθετη από ό,τι είχαμε φανταστεί.

Μόρια RNA στα σπερματοζωάρια επηρεάζουν τα χαρακτηριστικά των απογόνων

 

Ουάσινγκτον  Κάποτε θα θεωρούνταν αίρεση να ισχυριστεί κανείς ότι τα χαρακτηριστικά που κληροδοτούν οι γονείς στους απογόνους κωδικοποιούνται σε κάτι άλλο εκτός από το DNA. Κι όμως, υπάρχουν πλέον πολλά παραδείγματα «επιγενετικών» πληροφοριών. Το τελευταίο αφορά μόρια RNA, των οποίων η λειτουργία αποδεικνύεται μακράν πιο σύνθετη από ό,τι είχαμε φανταστεί.

Η αποκάλυψη

Δύο μελέτες που δημοσιεύονται σστην επιθεώρηση «Science» αποκαλύπτουν ότι το σπέρμα, τουλάχιστον των τρωκτικών αλλά πιθανότατα και του ανθρώπου, περιέχει μόρια RNA που επηρεάζουν το μεταβολισμό των απογόνων ανεξάρτητα από τα γονίδιά τους.

Το RNA έρχεται έτσι να προστεθεί σε άλλους γνωστούς επιγενετικούς παράγοντες, δηλαδή παράγοντες που επηρεάζουν τα χαρακτηριστικά των απογόνων χωρίς να μεταβάλλουν το ίδιο το γενετικό υλικό τους. Ένας τέτοιος παράγοντας είναι η λεγόμενη μεθυλίωση του DNA, δηλαδή προσθήκη χημικών «διακοπτών» στο DNA που ρυθμίζουν την έκφραση συγκεκριμένων γονιδίων.

Τα νέα ευρήματα

Στις δύο νέες μελέτες, ερευνητές στις ΗΠΑ και την Κίνα δείχνουν ότι μόρια RNA, τα οποία παράγονται από τον πατέρα κάτω από συγκεκριμένες περιβαλλοντικές συνθήκες, λειτουργούν κι αυτά ως επιγενετικοί παράγοντες.

Στην πρώτη μελέτη, η ομάδα του Όλιβερ Ράντο στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης διαπιστώνει ότι  η δίαιτα που ακολουθούσαν αρσενικά ποντίκια επηρέαζε τον μεταβολισμό των απογόνων τους ακόμα κι αν οι απόγονοι ακολουθούσαν διαφορετική δίαιτα. Το φαινόμενο αυτό αποδίδεται σε μόρια RNA που εισέρχονται στα σπερματοζωάρια καθώς αυτά περνούν από την επιδιδυμίδα των όρχεων.

Το συμπέρασμα αυτό ενισχύεται από τη διαπίστωση ότι το μπλοκάρισμα ενός από τα μόρια RNA σε εμβρυακά κύτταρα των ποντικών επηρέασε τη δραστηριότητα περίπου 70 γονιδίων. Η δεύτερη μελέτη προσφέρει επιπλέον στήριξη στα ευρήματα της πρώτης. Οι ερευνητές της Κινεζικής Ακαδημίας Επιστημών διαπιστώνει ότι οι απόγονοι αρσενικών ποντικών που κατανάλωναν πολύ λίπος εμφάνιζαν διαταραχές του μεταβολισμού που σχετίζονται με την παχυσαρκία ακόμα κι αν δεν κατανάλωναν πολύ λίπος.

Και σε αυτή την περίπτωση το φαινόμενο αποδίδεται σε μόρια RNA: όταν αυτά τα μόρια αυτά απομονώθηκαν από τα σπερματοζωάρια και εισήχθησαν σε γονιμοποιημένα ωάρια άλλων ποντικών, τα ποντίκια που προέκυψαν εμφάνιζαν τις ίδιες διαταραχές.

Τα μόρια
Το εντυπωσιακό είναι ότι και στις δύο μελέτες τα μόρια που αναγνωρίστηκαν είναι μόρια tRNA ή «μεταφορικού RNA».
Τα μόρια αυτά όχι μόνο δεν ήταν άγνωστα στην επιστήμη αλλά αντίθετα μελετώνται εδώ και δεκαετίες. Η κανονική τους λειτουργία μέσα στα κύτταρα είναι να μεταφέρουν πρώτες ύλες στον μηχανισμό που παράγει πρωτεΐνες με βάσει τις οδηγίες του DNA.

Όπως φαίνεται, όμως, η εξέλιξη έχει δώσει σε αυτά τα μόρια κι άλλες, άγνωστες ως σήμερα λειτουργίες. Επόμενες μελέτες μένει τώρα να ρίξουν φως στο μηχανισμό αυτού του επιγενετικού φαινομένου, και να διευκρινίσουν το εάν η επίδραση των tRNA στους απογόνους είναι αντιστρέψιμη.


Βαγγέλης Πρατικάκης ....ΑΝΑΔΗΜΟΣΪΕΥΣΗ ΑΠΟ εδώ


επιλογή υλικού-καταχώρηση : εφη καλογεροπούλου

Πανελλαδικές εξετάσεις 2016 //ενημέρωση

 

Ολα οσα πρέπει να γνωρίζουν οι φετινοί υποψήφιοι των Πανελλαδικών εξετάσεων απο την  έγκυρη διαδικτυακή σελίδα πληροφόρησης esos  

Ε Δ Ω 




καταχώρηση: εφη καλογεροπούλου

μάθημα φιλοσοφίας ΛΟΥΝΤΒΙΧ ΒΙΤΓΚΕΝΣΤΑΙΝ

Καλή Χρονιά με διαδικτυακό μάθημα φιλοσοφίας
απο τον φιλόλογο και συγγραφέα καθηγητή του σχολείου μας Διαμαντή Κούτουλα

περισσότερα βιογραφικά στοιχεία
 για τον μεγάλο φιλόσοφο ΛΟΥΝΤΒΙΧ ΒΙΤΓΚΕΝΣΤΑΙΝ  ΕΔΩ

καταχώρηση υλικού: εφη καλογεροπούλου